Napolitanen hebben geen mediation nodig. Nooit. Deze stelling kwam bij me op toen ik mij na jaren weer eens een paar dagen onderdompelde in het bruisende Napels. Wat een geweldige chaotische stad en wat een expressieve bewoners. Ze wonen naast een vulkaan en lijken daar af en toe mee te concurreren, met hun wilde gebaren en vurige gesprekken. Omdat ik Italiaans spreek, hoor ik ook alle verwensingen die over en weer gaan. Ik kon me opeens voorstellen dat, wanneer je maar gewoon altijd heel hard gilt en alles roept tegen elkaar, echte conflicten uitblijven.

Dit is natuurlijk onzin, zeker als je bedenkt dat mediation in Italië gepromoot wordt én verplicht is bij een geschil, om kosten en gedoe te besparen in de rechtbank. Dat het verplicht is zegt wel iets over de onbekendheid en onbemindheid van mediation. Kan je nagaan als je aan komt zetten met ‘pre-mediation’: praten over conflicten om te voorkómen dat ze ontstaan. Een van de eerste keren dat ik met m’n collega’s van Partner Mediation zo’n pre-mediation gesprek had met Italiaanse startups zei een van de deelnemers: “Nee hoor, wij doen dit soort dingen niet, wij gaan pas rond de tafel als er echt ruzie is.”

Maar inmiddels hebben we meerdere startups gesproken en zijn mensen overtuigd van conflictmanagement. Ze zien het nut van het niet laten ontstaan of uit de hand laten lopen van een ernstig conflict. Door te praten over verwachtingen, manieren waarop gecommuniceerd wordt en rolverdeling in het bedrijf, leer je elkaar beter kennen en kan je irritaties wegnemen. Zo hebben we gesprekken gevoerd met startups in onder meer Florence, Milaan en Turijn. Napels heeft nog niet gebeld. Zie je wel: daar hebben ze geen mediation nodig. Daar roepen ze af en toe gewoon heel hard iets in een steeg naar elkaar. En zijn ze het kwijt.

Frederique de Jong